De late Middeleeuwen, een tijdperk dat zich uitstrekt over de 14de en 15de eeuw, werd gekenmerkt door grote veranderingen en uitdagingen. Het segment in deze periode wordt voornamelijk getekend door de gevolgen van de verwoestende Zwarte Dood in 1348 en de langdurige Honderdjarige Oorlog van 1337 tot 1453. Deze gebeurtenissen leidden tot diepe economische en landbouwcrises die de samenlevingen onder druk zetten. Echter, tegen het einde van de 15de eeuw veranderde het tij. Staten versterkten hun machtsstructuren, wat resulteerde in een aanzienlijke groei van de internationale handel. Deze heropleving stimuleerde een periode van creativiteit en vernieuwing, zichtbaar in de architectuur, schilderkunst, beeldhouwkunst en edelsmeedkunst. De stedelijke architectuur bloeide op met indrukwekkende gebouwen die niet alleen functioneel waren, maar ook dienden als uitingen van macht en welvaart. Het vervaardigen van kunstwerken werd steeds meer een beroep waarin vakmanschap en esthetiek samensmolten. Deze dynamische ontwikkelingen gaven de late Middeleeuwen een unieke plek in de Europese geschiedenis en legden de basis voor de daaropvolgende Renaissance.